Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα: "For they shall not hurt or destroy on all my holy mountain says the Lord." (Isaiah).

Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006

"For they shall not hurt or destroy on all my holy mountain says the Lord." (Isaiah).

Physical nature, despite man’s misuse of it, has not been spent, but continues to be rejuvenated and to bare witness to its Creator. Indeed, God has promised peace in nature.

Holy men appearing to our wondering eyes “like lightning in the night” and as having “everything that God has”.

11 Comments:

At Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006 6:16:00 π.μ., Ggian said...: Φίλε μου πέρασα να σου πω ένα γεια, και πως μου αρέσεις πολύ. Το σωστό να λέγεται, έτσι;
At Σάββατο, Ιουλίου 08, 2006 5:57:00 μ.μ., Το σωστό να λέγεται said...: Γειά Χαρά σου φίλε.
Το σωστό να λέγεται χωρίς φόβο και με πάθος για την αλήθεια.
Θα περάσω απο την μπλογκο- γειτονιά σου.
At Τρίτη, Αυγούστου 15, 2006 11:10:00 π.μ., Kato Patissia said...: χμ.. χμμμ.. γκούχ-γκούχ..
Καλημέρα!
Ομολογώ, με αμηχανία, ότι δέν ξέρω ποιό μέρος δείχνει η φωτογραφία σου!
Είναι απο το Άγιο Όρος;
Απο το Σινά;
Κάποιο Βουδδιστικό μοναστήρι, στα Ιμαλάϊα;

Άν είναι απο το Άγιο Όρος, μή μου πείς ποιό μοναστήρι είναι, άσε με να ψάξω να το βρώ μόνος μου, σάν παιχνίδι!

Συνέχισε, την ωραία δουλειά!
At Τετάρτη, Αυγούστου 16, 2006 3:03:00 μ.μ., Το σωστό να λέγεται said...: Καλημέρα και χρόνια πολλά φίλε.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια "Κάτω Πατήσια".

Η φωτογραφία είναι απο το Άγιον Όρος με τον Άθωνα χιονισμένο και μέσα στα σύννεφα.

Η εικόνα είναι εκείνη που αντικρύζει κάποιος περιπατητής που βαδίζει (ακριβέστερα σκαρφαλώνει) απο την μια μονή στην άλλη.

Είναι θαύμα μιας χιλιετίας που διασώθηκαν τόσα μοναστήρια και τόσα πολύτιμα κειμήλια μέσα στα
μοναστήρια.

Το Άγιο Όρος είναι "παράδεισος" επι της γης.

Υ.Γ.
Η μονή-κάστρο στην ρίζα του Όρους είναι ...
At Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 11:39:00 π.μ., Kato Patissia said...: ..η Μονή Αγίου Παύλου;;;
At Δευτέρα, Αυγούστου 28, 2006 2:01:00 μ.μ., Το σωστό να λέγεται said...: Ναι φίλε, στην φωτογραφία είναι η μονή του Αγίου Παύλου κτισμένη στην ρίζα του όρους Άθως όπως παρουσιάζεται απο την παραλία του μονοπατιού απο την μονή Διονυσίου.
At Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006 10:14:00 π.μ., Kato Patissia said...: Λοιπόν, έχω πάει!!!!
Και, παρ’ ότι περπάτησα κι’ εγώ αυτό το μονοπάτι, με δύο φίλους, εν τούτοις δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να το αναγνωρίσω!

Ίσως επειδή πήγα καλοκαίρι, ίσως επειδή πέρασαν κάμποσα χρόνια, και η μνήμη μου έχει ατονήσει..

Έχω μιά μαγική ιστορία όμως, που θυμάμαι απ’ το μοναστήρι, θές να σου τη διηγηθώ εδώ, να τη συζητήσουμε;

Για να βεβαιωθώ πάντως ότι ήταν αυτό, πέρα απ’ το ολοφάνερο που έγραψες, πως είναι στη ρίζα του Άθω, χρειάστηκε να αναζητήσω φωτογραφίες των μοναστηριών στο Ίντερνετ, και να τις συγκρίνω με τη δική σου. Βρήκα ένα site με καταπληκτικές φωτογραφίες, και πάλι όμως ήταν δύσκολη η σύγκριση, επειδή καμμία δέν ήταν απο τη δική σου οπτική γωνία.

Τελικά, αναγνώρισα ..το εκκλησάκι, πάνω στο βουνό, και βεβαιώθηκα! Ήτανε συγκινητικό, πάντως, όλο αυτό το ψάξιμο!..
At Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006 11:53:00 μ.μ., Το σωστό να λέγεται said...: Η φωτογραφία αυτή είναι λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα στην καρδιά του Xειμώνα.
Τα χρώματα είναι διαφορετικά απο το Kαλοκαίρι.
Τα σύννεφα που περιβάλλουν την κορφή του βουνού, το χιόνι, η βλάστηση, η ένταση του φωτός.

Το μονοπάτι αυτό είναι μια καλή πρώτη εμπειρία στην ομορφιά της φύσης του Αγίου Όρους.
Είναι σύντομο (μιά ώρα) αλλά επίπονο γιατί είναι σχεδόν κάθετο στις αναβάσεις του και στις καταβάσεις του.
Εκείνη την ημέρα είχε νοτιά και θαλλασοταραχή.
Περπατούσες με σφοδρό αέρα και άκουγες τα κύματα να ξεσπάνε στα βράχια απο κάτω.
Η θέα του μοναστηριού στην σκιά του Άγιου Όρους ήταν μια όμορφη ανακούφιση και τέλος στην σωματική προσπάθεια.
Ευλογημένο να ΄ναι πάντα.

Κάθε μοναστήρι έχει την δική του ξεχωριστή ομορφιά και πνευματικότητα των μοναχών.
Ο Θεός μας χάρισε τέτοια ομορφιά της φύσης σ'ένα βουνό μέσα στην θάλασσα και με την ευλογία του Θεού οι μοναχοί όλα αυτά τα χρόνια αύξησαν την ομορφιά της φύσης με τα έργα τους χωρίς να την μειώσουν όπως έγινε σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Φίλε Kato Patissia γράψε την ιστορία σου, με χαρά να την διαβάσω και να την συζητήσουμε.
At Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006 11:30:00 μ.μ., Kato Patissia said...: Ο ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Ακολουθεί η ιστορία απο το Μοναστήρι, όταν είχα πάει νέος με δύο φίλους μου πρίν πολλά χρόνια..

Θυμάμαι τη στιγμή που πρωτοβγήκαμε απο το δωμάτιό μας ( ούτε στο καλύτερο ξενοδοχείο της γής δέν υπάρχει τέτοια περιποίηση, κόβω το λαιμό μου.. ) και πηγαίναμε την πρώτη μας εξερευνητική βόλτα..

Μιά πόρτα άνοιξε σ’ έναν διάδρομο, και δύο νεαροί καλόγεροι έρχονταν προς το μέρος μας. Αφού τους είπαμε το «ευλογείτε», και μας κατατόπισαν για τους χώρους του Μοναστηριού, ένας απο την παρέα μας τους ζήτησε άν είχαν χρόνο να πηγαίναμε να καθήσουμε κάπου να μιλήσουμε για τη θρησκεία. Οι καλόγεροι αρνήθηκαν, λέγοντας «..εγώ, είμαι αμαρτωλός, και θα σας πώ λάθη! Πηγαίνετε καλύτερα στον Ηγούμενο!» και, παρά την επιμονή μας ότι και τα λάθη μας ενδιέφεραν, απέφυγαν αυτή την κουβέντα.

Τόσο κάθετη ήταν η άρνησή τους, που φύγαμε απογοητευμένοι τελικά.. Στενοχωρήθηκα, γιατι σκέφτηκα ότι κάποιου είδους «εντολή» θα υπήρχε στο Μοναστήρι να μή μιλάνε οι καλόγεροι αλλα μόνο ο ηγούμενος.. Αλλα τότε, ποιά η αξία; Θα μας περίμενε μόνο ένα γενικό κήρυγμα του ηγούμενου στους επισκέπτες, χωρίς ενδιαφέρον.. Εμείς όμως θέλαμε να ρωτήσουμε δικά μας πράγματα, όχι να ακούσουμε τη «γραμμή της Εκκλησίας»!

Βγήκαμε στο προαύλιο και καθήσαμε σε μιά σκιά όλοι οι επισκέπτες, περίπου 20 άτομα.. Οι πιό πολλοί νέοι αράξαμε στα σκαλιά μιάς εκκλησίας, οι πιό ηλικιωμένοι στέκονταν όρθιοι εκεί δίπλα.. Τους είπαμε την απογοήτευσή μας για την άρνηση των καλόγερων, και μας είπαν ότι δέν ήξεραν άν υπήρχε «γραμμή» του ηγούμενου ή κάτι άλλο. Μου φάνηκε πάντως ότι συμμερίστηκαν κι’ αυτοί την απογοήτευσή μας..

Ξαφνικά, είδαμε απέναντι ν’ ανοίγει μιά πόρτα, και να βγαίνει ένας καλόγερος με ποδιά κουβαλώντας έναν κουβά, προφανώς απο τα μαγειρεία.. Του είπαμε «ευλογείτε» καθώς περνούσε απέναντι, και μας χαιρέτησε κι’ αυτός, ασυνήθιστα θερμά. Τόσο, που, με έκπληξη τον είδα τελικά μετά απο τον χαιρετισμό να παρατάει τον κουβά του, και να έρχεται προς το μέρος μας! Αυτός εδώ ήτανε τελικά πολύ ανοιχτόκαρδος, καμμιά πενηνταριά χρονών, και φερότανε με άνεση λές και έπαιζε τάβλι στην πλατεία του χωριού του! Η αυστηρότητα του Μοναστηριού πήγε περίπατο μονομιάς, και τελικά, ένας ηλικιωμένος επισκέπτης τόλμησε και του είπε το παράπονό μας, ρωτώντας τον άν υπάρχει «γραμμή σιωπής» απο τον ηγούμενο.

Μας κοίταξε παραξενεμένος : «τί λέτε τώρα! Γίνονται τέτοια πράγματα; Εδώ, εσείς κάνατε τόσο κόπο για νά ‘ρθετε εδώ, και δέν θα σας μιλήσουμε; Ίσως πέσατε σε νεαρά παιδιά, που φοβήθηκαν μήν πούν τίποτα λάθος, αλλα προς Θεού, γραμμή όπως λέτε δέν υπάρχει στο Μοναστήρι!»

_ «Τότε, μπορούμε να μιλήσουμε με σάς, για θρησκευτικά ζητήματα;» τον ρώτησε ο ηλικιωμένος, «..αργότερα ίσως, για να μή σας σταματήσουμε απο τη δουλειά σας;»

_ «Ευχαρίστως! Και τώρα, άν θέλετε! Μιά στιγμή μόνο, ν’ αφήσω απέναντι τον κουβά, και έρχομαι να τα πούμε!», είπε.

Και, όντως, σε λίγο στεκόταν όρθιος μπροστά μας, έτοιμος για συζήτηση! «Σας ακούω!..».

Ο καθένας μας, είχε να του κάνει τη δική του προσωπική ερώτηση. Άρχισε ένας διάλογος στο βρόντο, που δέν οδηγούσε πουθενά. Και, είδα με έκπληξη, ότι κι’ αυτό.. με κούραζε. Τόσο, που σκέφτηκα ότι ίσως θά ‘ταν καλύτερα να ακούγαμε μόνο έναν λόγο απ’ τον ηγούμενο..

Τελικά, παρενέβηκε σε μιά στιγμή ο ηλικιωμένος, που φαίνεται πως έβλεπε κι’ εκείνος ότι σκόρπιζε η κουβέντα, και ζήτησε απ’ όλους μας την άδεια να συνοψίσει όλα τα θέματα σε μία, κρίσιμη ερώτηση. Του τη δόσαμε, απο σεβασμό.

_ «θέλω να ρωτήσω..» είπε στον καλόγερο, «..πώς μπορούμε να δούμε τον θεό!»

Εντυπωσιάστηκα. Αυτό ήτανε όντως ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ. Τέντωσα την προσοχή μου, να δώ τί θα απαντήσει ο καλόγερος! Το ίδιο και οι άλλοι επισκέπτες, γιατι θυμάμαι πως έπεσε σιωπή απότομα, όταν ειπώθηκαν τα λόγια αυτά..

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(...είμαι λίγο σπασίκλας καμμιά φορά, αλλα σου υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω την ιστορία συντομότατα. Απλώς, προτιμώ να το κάνω σε δεύτερο σχόλιο, για να μήν φαίνεται πως έχει μεγάλο μάκρος και απογοητευτεί οποιοσδήποτε για να την διαβάσει.. )
At Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006 12:44:00 π.μ., Kato Patissia said...: Ο ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ
( συνέχεια )

Ο καλόγερος όμως, δέν εντυπωσιάστηκε καθόλου απο το ερώτημα..
Αντίθετα, τον είδα να σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του, και να κοιτάζει τον ηλικιωμένο με εξεταστικό, ενοχλημένο ύφος, που με παραξένεψε.

_ «..δέν μου λές εσύ...», του είπε με μισό μάτι, «..συγνώμη καταρχήν για τον ενικό, αλλα νομίζω ότι έχουμε περίπου την ίδια ηλικία, οπότε γιαυτό παίρνω το θάρρος και σου μιλάω έτσι..»
_ «..παρακαλώ! δέν μ’ ενοχλεί, πές μου..» είπε ο ηλικιωμένος.

_ «..τί δουλειά κάνεις;», συνέχισε με επιθετικό ύφος ο καλόγερος, σάν να τον μάλωνε εκείνη τη στιγμή!
_ «Ταγματάρχης... Αλλα, έχει καμμιά σημασία;»
_ «έχει, γιατι θέλω να ξέρω σε ποιόν μιλάω! ..Και, δέν μου λές, αυτά τα ρωτάς για σένα, ή για τους άλλους εδώ;», συνέχισε το ίδιο επιθετικά.
_ «..κυρίως για τα παιδιά εδώ...», είπε ο Ταγματάρχης φοβισμένος, σταματώντας για μιά στιγμή. «..Αλλά, και για μ...», μου φάνηκε πως πήγε να συμπληρώσει, αλλα ήταν αργά, γιατι ο καλόγερος ήδη είχε αρχίσει να απαντάει, ανακουφισμένος!

_ «Άαα...έτσι πές μου! Γιατί, τρόμαξα έτσι όπως το είπες στην αρχή! Μου φάνηκε πως ρώταγες για σένα! Κι’ είπα ‘τί μου λέει τώρα, αυτός εδώ!’... Άν είναι έτσι, εντάξει! Στα νεαρά παιδιά, να το εξηγήσω, ευχαρίστως! Αλλα άν ήτανε να το εξηγώ και στους μεγάλους, σάν εσένα, τότε ζήτω που καήκαμε! Πάει αυτός ο τόπος!..», είπε.

Είδα με κατάπληξη τον Ταγματάρχη να χαμογελάει απλώς, και να μή δίνει συνέχεια! Απόρησα!
Τί γινόταν εδώ; Συμφωνούσε με τα λόγια του καλόγερου;;;
Τόσο απλό ήτανε το να βλέπει κανείς τον Θεό, κάτι που όλοι οι ηλικιωμένοι το ξέρανε, και φαινότανε μυστήριο μόνο σε μάς τους νέους;;

Μού ‘ρθε σάν ψυχρολουσία, η σιωπή του Ταγματάρχη.. Και ο καλόγερος, γύρισε προς το μέρος μας, στα σκαλιά, και άρχισε να μας μιλάει, αγνοώντας τον:

_ «..λοιπόν, παιδιά, ακούστε εδώ! Εμείς όλοι, είμαστε μαζεμένοι στο Μοναστήρι, απο την Παναγία. Την ξέρετε την Παναγία, έτσι;»

Μου σηκώθηκε η τρίχα!
Έχασα τον κόσμο, ούτε που θυμάμαι τί άλλο μας είπε..
Κι’ αυτή η ένοχη σιωπή του Ταγματάρχη, μού ‘μεινε κρυφή απορία απο τότε, σε όλη μου τη ζωή..

Όταν ακούω ανθρώπους «του κόσμου» να λένε με άνεση «..και πού είναι ο Θεός; Αφού δέν τον βλέπει κανένας!..», φαντάζομαι τον καλόγερο απέναντί τους, ν’ απορεί: «..μά, τί μου λένε ετούτοι, τώρα;» !

ΤΕΛΟΣ
At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 04, 2006 6:26:00 μ.μ., Το σωστό να λέγεται said...: Ο Θεός μας δίνει τόσες ευκαιρίες στην ζωή να αισθανθούμε την χάρη Του.
Τον θυμόμαστε όμως μόνο στις δυστυχίες μας είτε για να τον παρακαλέσουμε είτε για να τον κατηγορήσουμε.

Σ΄ ένα αγαπημένο μου μοναστήρι γατζωμένο πάνω στα βράχια του Αγίου Όρους, σε μια ολονύχτια προσευχή στο εκκλησάκι του, μαζί με τους φίλους μου και ενώ έξω ο ουρανός άστραφτε απο τις βροντές και σφύριζε απο τον αέρα, μέσα υπήρχε η πιο απέραντη γαλήνη και η πιο μελωδική ψαλμωδία.
Στην ολονύχτια προσευχή αισθάνθηκα εκεί μέσα την ανάσα του Θεού περιτριγυρισμένος απο την παρουσία Του όχι για μια στιγμή αλλά για όλη την νύχτα.
Σταμάτησε ο Χρόνος.
Λίγες φορές το αισθάνεσαι αυτό στην ζωή σου.
Στην λειτουργία της Ανάστασης και μετά την Ανάσταση έχω την ίδια αίσθηση, ότι δεν υπάρχει Χρόνος.
Δεν υπάρχει πείνα, δίψα, νύστα, σκέψη για τα επίγεια, όσο προσεύχεσαι και επικοινωνείς με τον Θεό.

Υπάρχουν κι άλλες φορές που αισθάνθηκα τόσο έντονα την παρουσία Του.
Άλλες φορές όταν τον κάλεσα με την αυτοσυγκέντρωση και την προσευχή, άλλες φορές όταν μου ψιθύρισε (στο υποσυνείδητο) Εκείνος να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου.

Είναι οι μόνες φορές που η αλήθεια εκείνης της στιγμής ανοίγεται στο άπειρο.

Όσο και να φαίνεται απίθανο στον άθεο παρατηρητή είμαι πιο βέβαιος για την παρουσία του Θεού απο την ίδια την γέννησή μου, κι ας ξέρω ότι στο μέλλον μπορεί να έρχονται δοκιμασίες της πίστης μου σκληρότερες απο κάθε άλλη φορά.
Πιστεύω στον Θεό και το μαρτυρώ κι ας είναι η αξία μου πιο μηδαμινή κι απο τον πιο αμαρτωλό μάρτυρα της Ορθοδοξίας.
Βλέπω τον Θεό κάθε μέρα με τις αισθήσεις της ψυχής μου και απο το γεγονός ότι αυτή η ανθρωπότητα ακόμα υπάρχει απο την φιλευσπλαχνία του Θεού, γιατί δυστυχώς δεν αξίζει να υπάρχει.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος με νόηση θα το έχει καταλάβει μέχρι τώρα.
Το ποτήρι με τα εγκλήματα και τις Αμαρτίες της Ανθρωπότητας έχει ξεχειλίσει πριν απο πολύ καιρό.
Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω με την ανθρώπινη λογική, ο Θεός μας δίνει περισσότερο χρόνο για να μετανοήσουμε και να διορθώσουμε.

Η χρονική στιγμή να του ζητήσουμε συγχώρεση είναι ΤΩΡΑ.

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα

Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006

"For they shall not hurt or destroy on all my holy mountain says the Lord." (Isaiah).

11 Comments:

Πληροφορίες

Previous Posts