Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα: Γράμμα στον κάθε "γνωστό αγωνιστή" της αμφισβήτησης

Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα

The childen play, cry, think, act

Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006

Γράμμα στον κάθε "γνωστό αγωνιστή" της αμφισβήτησης




Κύριε "γνωστέ αγωνιστή" της αμφισβήτησης,
Ευχαριστώ για την φιλοξενία σας στο blog, αλλά πραγματικά προκαλείτε όταν απερίσκεπτα προσβάλετε την μνήμη εκατοντάδων χιλιάδων ΑΜΑΧΩΝ Μικρασιατών και Ποντίων που εξοντώθηκαν απο τους Τούρκους γενοκτόνους πρίν μόλις δυό γενιές.
Μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί δεν πιστεύετε οτι το Τουρκικό κράτος αλλά και η πλειοψηφία των Τούρκων πολιτών εφάρμοσαν μια συστηματική και καλοσχεδιασμένη γενοκτονία εναντιόν του Χριστιανικού πληθυσμού την δεκαετία 1912-22, όταν όχι μόνο έχουν δημοσιευθεί τα διατάγματα των ηγετών του Τουρκικού κράτους αλλά υπάρχουν αμέτρητες επώνυμες μαρτυρίες θυμάτων, θύτων και ουδετέρων παρατηρητών της εποχής εκείνης;
Κάθε οικόγενεια με καταγωγή Μικρασιάτικη, Πόντια ή Αρμενική έχει χάσει την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των προγόνων και συγγενών τους είτε σε σφαγές, είτε σε πορείες εξόντωσης, είτε σε στρατόπεδα, είτε σε τάγματα "εργασίας".

Ακολουθούν οι προσωπικές απώλειες σε συγγενείς μου θύματα της Τούρκικης γενοκτονίας που θα είχαν επιζήσει οργώνοντας την ΓΗ ΤΟΥΣ όπως οι Έλληνες πρόγονοί τους για μια χιλιετία πριν.

Όλοι οι άνδρες των οικογενειών του χωριού που ζούσε η οικογένεια του πατέρα μου οδηγήθηκαν σε καταναγκαστική πορεία προς την Ανατολικη Τουρκία μέσα από την Αλμυρή Έρημο χωρίς νερό και εφόδια.
Κανείς τους δεν γύρισε πίσω να πεί τι συνέβη.
Εξαφανίσθηκαν, ούτε οστά βρέθηκαν για τον τάφο τους.
Δύο από τους συγγενείς, παιδιά ακόμη, ο ένας δώδεκα και ο άλλος δεκατρία τους άρπαξαν οι Τούρκοι και τους ανάγκασαν να μπούν σε ένα καλάθι και με σχοινιά τους ανεβασαν ψηλά για να επιδιορθώσουν τον μιναρέ της κωμόπολης στο καταχείμωνο.
Ο μικρότερος πέθανε από το κρύο και την πείνα.
Ο μεγαλύτερος επέζησε σαν θαύμα μετά απο πολλές άλλες περιπέτειες να πεί την ιστορία.

Απο της μητέρας μου την οικογένεια:
Δεκαεπτάχρονος θείος της μάνας μου τον άρπαξαν οι Τουρκοι και τον ανάγκασαν υποσιτισμένο να σκάβει λαγούμια εκρηκτικών κάτω από τους Άγγλους στην Καλλίπολη.Βέβαιος θάνατος για τον "γκιαούρη".
Ο αδελφός του (ο παππούς μου) γλύτωσε τον βεβαιο θάνατο δραπετεύωντας από το τραίνο που τούς πήγαινε στο Τουρκικό μέτωπο.
Οι Τούρκοι φρουροί του τραίνου τον πυροβολούσαν όταν εκείνος πηδώντας πάνω στα κινούμενα βαγόνια και στο τέλος με βουτιά στο ποτάμι κατάφερε και τους ξέφυγε.
Από άλλες συγγενικές οικογένειες όσες γυναίκες και παιδιά ακολούθησαν τον άνδρες τους και πατεράδες στις πορείες εξοντώθηκαν.
Μερικοί γλύτωσαν γιατί ηταν παραπαίδια και υπηρέτριες σε επίσημους Τουρκους ή βρέθηκαν να εργάζονται στην Κωνσταντινούπολη.
Οσοι γλύτωσαν απο τις κακουχίες, τις στερήσεις, τα χτυπήματα και τους βιασμούς, λίγες γυναίκες και παιδιά από την πατρίδα των προγόνων τους ήρθαν στην Ελλάδα με τα ρούχα τους και την οικογενειακή εικόνα σαν μόνη έλπίδα και κειμήλιο.
Άλλοι Μικρασιάτες και Πόντιοι υπόφεραν χειρότερα.
Ολόκληρα χωριά εξοντωμένα σε μιά μέρα απο τις επιδρομές των Τσέτων (άτακτου τουρκικού ιππικού).
Οι Αρμένιοι επίσης.

Τι στην κρίση σας κύριε "γνωστέ αγωνιστη" της αμφισβήτησης ειναι Γενοκτονία;
Να μην επιζήσει κανείς Έλληνας η Αρμένιος;
Ακόμα και στα στρατόπεδα εξοντωσης του Χίτλερ υπήρχαν επιζώντες.
Δεν καταλαβαίνω πώς ένας ευαίσθητος άνθρωπος σαν και σας, αγωνιστής της Δικαίου, υπερασπιστής άλλων αδικημένων, αδιαφορεί και επιπόλαια σπρώχνει κάτω από το Τουρκικό χαλί την μνήμη του ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ λαού.

Δεν είμαι συναισθηματικά πολωμένος γιατί ήταν τα θύματα της Τουρκικής γενοκτονίας συγγενείς μου.Το ίδιο αισθάνομαι για τα θύματα της γενοκτονίας εναντίον των Αρμενίων, των Εβραίων, των Τούτσι.

Δικαιοσύνη!

Το σωστό να λέγεται

7 Comments:

At Πέμπτη, Μαΐου 18, 2006 7:06:00 π.μ., Blogger Aphrodite said...

Μου είναι πολύ δύσκολο αυτό που έγραφα, να είμαι το τελευταίο ντόμινο... Μία από τα ίδια και στα δύο μου τα σόγια, και στο σόι του άντρα μου. Απλώς πρέπει ως ώριμη μάνα να μη μάθω στα παιδιά μου το μίσος, ευχόμενη καποιες μάναδες από την άλλη να κάνουν το ίδιο... (και σαν ανώριμη Αφροδίτη να πονάω και να σιχτιρίζω όσο θέλω...)

Υπομονή...

Με πολλή αγάπη,
(Ευχαριστώ για την κατανόηση)

Αφροδίτη.

 
At Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006 1:39:00 π.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006 1:55:00 π.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Αγαπητή Αφροδίτη,
Σ'ευχαριστώ για το μήνυμά σου και σε καταλαβαίνω.
Είναι δύσκολο σαν άνθρωπος να μπορείς να συγχωρέσεις τον άλλο που άδικα έβλαψε τόσο πολύ, την οικογένειά σου κι εσένα.
Αλλά η Ορθόδοξη πίστη μας είναι ταυτισμένη με την αγάπη και την συγχώρεση,
"αφίεμεν τους οφειλέτας ημών".
Στην πίστη μας επίσης γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Δίκαιος.
Η χρονική στιγμή της Δικαιοσύνης του Θεού και ο τρόπος που θα απονεμηθεί είναι δικός Του.
Εκείνος αποφασίζει και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να προσευχόμαστε για εκδίκηση.
Δεν μπορούμε να το απαιτούμε στις προσευχές μας, ούτε από την οικογένεια μας, αλλά ούτε δημόσια.

Έχουμε όμως κάθε δικαίωμα να θυμόμαστε τα αδικοχαμένα θύματα και να υποστηρίζουμε Δικαιοσύνη για χάρη της μνήμη τους και της ζωής μας.

Δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση αλλά αναγνώριση του εγκλήματος, απολογία και μεταμέλεια απο τον θύτη.

Αν ο Πάπας και εκατομμύρια καθολικοί ζήτησαν συγχώρεση για τα εγκλήματα των Σταυροφόρων εναντίον της Ορθοδόξων πριν 800 χρόνια γιατί να μην μπορεί το "μοντέρνο" Τουρκικό κράτος να παραδεχθεί την Αρμενική, Ποντιακη και Μικρασιατκή Γενοκτονία πρίν μόλις 80 χρόνια.
Ο Πάπας δεν το έκανε για να μπορεί να είναι μέλος μιάς ισχυρής κοινότητας και να επωφεληθεί μια οικονομική συνεργασία για τον λαό του, η Τουρκική ηγεσία ας το κάνει για το καλό του λαού της, αν όχι από αίσθημα Δικαιοσύνης και μεταμέλειας.

Ο Τουρκικός λαός αν ήθελε να ανήκει στην Ευρωπαική πολιτισμένη κοινωνία πρεπει να απαιτήσει από την ηγεσία του να διορθώσει μια αδικία που τους "πνίγει" 80 χρόνια.
Το Κοράνι αυτό απαιτεί αν έχεις αδικήσει τον γείτονά σου. Γι αυτό υπάρχουν και οι θρησκευτικοί δικαστές, οι μούφτηδες, γιατί η Δικαιοσύνη, και μάλιστα με αυστηρότερες τιμωρίες απο την δική μας, είναι αναπόσπαστο μέρος της Μωαμεθανικής θρησκείας.

Στο θέμα τώρα της Κύπρου, της Τουρκικής εισβολής και των Τουρκικών στρατευμάτων.

Οι λόγοι να υπάρχουν αυτά τα στρατεύματα έχουν από πολύ καιρό λείψει (αν ποτέ υπήρχαν) για τους Τούρκους και πιο σημαντικά για την μουσουλμανική μειονότητα στο νησί.

Οι Ελληνοκύπριοι έχουν κάνει τα βήματα αναγνωρίζοντας στην μουσουλμανική μειονότητα, δικαιώματα που άλλος λαός σαν τον Κυπριακό με τέτοια εγκλήματα εναντίον του δεν θα είχε προτείνει ούτε αποδεχθεί.

Πολλά απ'αυτά τα δικαιώματα τα είχε η μειονότητα από την αρχή της ανεξαρτησίας της Κύπρου με το πρώτο Σύνταγμα.
Δεν μπορούν να πουν ότι μας ανάγκασαν τότε τα Τουρκικά στρατεύματα, και δεν θα μας εκβιάσουν τώρα.

Στο πιό σημαντικό θέμα τώρα αυτό των παιδιών.
Τι πρέπει να λέμε στα παιδιά μας;
Αφροδίτη, αυτό είναι προσωπικό θέμα του κάθε γονέα, γιατί άλλοι μπορούν να πνίξουν τα αισθήματα πόνου και να δώσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα της ζωής, που είναι όμως μασκαρεμένη και προσωρινή, άλλοι είναι απόλυτα ρεαλιστές και κυνικοί, κι άλλοι προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα αισθήματά τους αρρωσταίνουν ή χειρότερα ξεσπάνε στα ίδια τα παιδιά τους.

Αν ήμουν Κύπριος γονιός θα πρόσφερα στα παιδιά μου τον Λόγο του Θεού Συγχώρεση και Δικαιοσύνη.
Να μπορούν να συγχωρέσουν αυτούς που τους αδίκησαν χωρίς να ζητάνε εκδίκηση, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζουν και να διεκδικούν πολιτισμένα τα προσωπικά και εθνικά δικαιώματά τους, την ελευθερία τους με κάθε τρόπο, και να προσπαθούν με όλη την δύναμη τους την απονομή Δικαιόσυνης.
Και να θυμούνται.

Αφροδίτη σου εύχομαι ποτέ να μην τους ξεχάσεις.

Με πολλή αγάπη και εύχομαι στην οικογένεια σου και στην Κύπρο ο Θεός να τους ευλογεί.


Ολυμπία, Διαμαντής
Χαρίτων, Αικατερίνη ...
εκείνους που ποτέ δεν ξεχνώ.

 
At Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006 9:27:00 π.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006 9:40:00 π.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Δημήτρη,
Μέχρι να πεθάνω θα τους θυμάμαι και θα κάνω το κάθε τι μην τους ξεχάσουν άλλοι.

Μην υποχωρείτε στο κατεστημένο της αμφισβήτησης και της υποχωρητικότητας.

Κάθε φορά που εμείς κάνουμε ένα βήμα πίσω,
θάβουμε την μνήμη τους πιο βαθειά, μαζί με το μέλλον μας.

Το έγκλημα της Γενοκτονίας δεν θα λησμονηθεί.
Έχε θάρρος φίλε Δημήτρη, συνέχισε να γράφεις την αλήθεια.

Αυτοί που θέλουν να πιστέψουν στο ψέμα, για την ευκολία τους, δεν άκουσαν την αλήθεια με καθαρή φωνή, γιατί οι πολλοί σώπασαν,
κουράσθηκαν να μνημονεύουν τα αδικοχαμένα παιδάκια, μητέρες και πατέρες, που σφαγιάστηκαν απο τους Τούρκους.
Το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι γεννήθηκαν Έλληνες.

Σου εύχομαι Καλή Μνήμη και Δυνατή Δίκαια Φωνή.

 
At Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 6:11:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Greets to the webmaster of this wonderful site! Keep up the good work. Thanks.
»

 
At Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006 11:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Very best site. Keep working. Will return in the near future.
»

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home