Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα: Σήμερα η φύση δοξολογεί τον Κύριο

Τα παιδία παίζει, θρηνεί, σκέφτεται, δρα

The childen play, cry, think, act

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Σήμερα η φύση δοξολογεί τον Κύριο














Καμπανούλες θρηνολογούν τα οικεία πλάσματα που χάθηκαν για πάντα.



Κύριε εν σοφία ποίησας.

Αγαπημένα μου λουλούδια,
χρώματα και σχήματα φωτός,
δώστε φιλιά στις αισθήσεις,
ας δοξάσουμε μαζί τον Δημιουργό.

Τι μυστικα κρύβουν οι ρίζες σας,
δίνουν τροφή σε τέτοια ομορφιά.
Περήφανα πηγούνια στηρίζουν άνθη χαμογελαστά.




"Κανένα δένδρο καλόν δεν παράγει καρπόν σάπιο, ούτε δένδρον σάπιο παράγει καρπόν καλόν. κάθε δένδρον γνωρίζεται απο τον δικό του καρπόν. Δεν μαζεύουν σύκα απο αγκάθια, ούτε τρυγούν σταφύλια απο βατσινιά. Ο καλός άνθρωπος παράγει καλό απο το καλό που έχει μέσα του, και ο κακός άνθρωπος απο το κακό που έχει μέσα του παράγει το κακό, δίοτι το στόμα του ανθρώπου εκφέρει εκείνο από το οποίον είναι γεμάτη η καρδιά του"
Ευαγγέλιο κατα Λουκάν 6.43-6.45


- Αισιοδοξία στην ζωή

i thank you God

i thank you God for most of the amazing
day for the leaping greenly spirits of trees
and a blue true dream of sky; and for everything
which is natural which is infinite which is yes

(i who have died am alive again today,
and this is the sun's birthday; this is the birth
day of life and of love and wings: and of the gay great illimitably earth)

how should tasting touching hearing seeing
breathing any - lifted from the no
of all nothing - human merely being
doubt unimaginable You?

(now the ears of my ears awake and
now the eyes of my eyes opened)

E.E. Cummings


- Απαισιοδοξία στην ζωή

Απ' το τραγούδι της αδελφής μου

Θεέ μου,
να σφαλίσω τα μάτια
να σταυρώσω τα χέρια
και ν'αφεθώ στων ανέμων την διάθεση.
Έτσι βαθιά κουρασμένος
να κυλήσω στην άβυσσο
ενώ η ταχύτητα της πτώσης
θα σφυρίζει στ'αυτιά μου
το τραγούδι της ανάπαυσης.
Κλείστε τα παράθυρα,
Η αυθάδεια του φωτός
κηλιδώνει το δάκρυ μου
...
¨Οτι αγάπησα
μου το πήρε ο θάνατος
κ' η τρέλλα.
Έμεινα μόνος
κάτω απ'τα ερείπια του ουρανού μου
ν'αριθμώ τους θανάτους.
Η καταιγίδα σάρωσε απ'το δρόμο μου
τα λευκά χιόνια του Θεού.

Γιάννης Ρίτσος


- Εικόνες βουκολικής ζωής

Ελεγείο

Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θά 'κλεισε την καρδιά της η άνοιξη σαν μιας αρχαίας
ακρογιαλιάς μαργαριτάρι.
Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός
Στους παγωμένους κάμπους που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμαωμένα φτερά μαρμάρινα περιστέρια
Μικρά παιδιά της απαντοχής-
Ήθελα νά 'ρθεις μια βραδυά σα βουρκωμένο σύννεφο
Αίμα των άστρων φύλλο της μυρτιάς
Γιατί στ' αγνό σου μέτωπο κάποτε θά 'βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων καί τών κρίνων
Μά πέρασες απ' τή ζωή σάν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα μιά φωτιά του καλοκαιριού κι ένα μαντήλι του Μάη
Κι άς ήσουν μιά φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλό της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ'ένα πανέρημο δάσος
χωρίς φωτιά για τη χαραυγή χωρίς αστέρια την άνοιξη
Μέ τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στά ξένα
Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς
Στά πεθαμένα παιδιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.

Νίκος Γκάτσιος


- Ζωή
Άξιον εστί

ΙΕ'

Θεέ μου συ με θέλησες και να, σ' το ανταποδίδω
Τη συγγνώμη δεν έδωσα,
την ικεσία δεν έστερξα,
την ερημιά την άντεξα σαν το χαλίκι.
Τι, τι, τι άλλο μου μέλλεται;
Τα κοπάδια των άστρων οδηγώ στην αγκάλη σου
κι η Αυγή, πριν προλάβω,
στα δίχτυα της τα 'χει μακριά παρασύρει,
που συ τη θέλησες!
Λόφους με κάστρα και πελάγη με καρποφόρα
στεριώνω στον άνεμο
κι η καμπάνα τα πίνει, αργά, του δειλινού,
που συ τη θέλησες!
Υψώνω χόρτα σαν να φωνάζω μ' όλα τα φρένα μου
και να τα πάλι που καταπέφτουν
από το κάμα του Ιουλίου,
που συ το θέλησες!
Τι λοιπόν, τι άλλο, τι νέο μου μέλλεται;
Ιδού που εσύ μιλείς κι εγώ αληθεύω.
Σφεντονάω την πέτρα και βρίσκει επάνω μου.
Ορυχεία βαθαίνω και τους ουρανούς εργάζομαι.
Τα πουλιά κυνηγώ και στο βάρος τους χάνομαι.
Θεέ μου συ με θέλησες και να, στο ανταποδίδω.
Τα στοιχεία που είσαι,
ημέρες και νύχτες,
ήλιοι κι αστέρες, θύελλες και γαλήνη,
ανατρέπω στην τάξη κι εναντίον τα βάζω
του δικού μου θανάτου,
που συ τον θέλησες!

Οδυσσέας Ελύτης


- Eternal Peace within Life

The hesychast is one who says "My heart is strengthened" (Psalm 57).
The hesychast is one who says "I sleep but my heart watches". (Song of Songs 5.2). Close your cell door to your body, the door of your lips to words, the interior door to spirits. Hesychia is worship and uninterrupted service of God.-

Saint John Climacus,
the Ladder of Divine Ascent
Step 27

3 Comments:

At Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006 5:37:00 π.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Στον κήπο, δίπλα απο τα αγαπημένα τους λουλούδια, αιώνια ονειρεύονται κατακτήσεις και στοργικές φιλοσοφικές ματιές οι αγαπημένοι μου, ο Μεγαλέξανδρος και ο Σωκράτης.

Αλλά αυτοί οι δύο είναι μια άλλη ιστορία, δεκαοκτάχρονη.

 
At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 10:39:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

18 χρονων εισαι?

 
At Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006 1:08:00 μ.μ., Blogger Το σωστό να λέγεται said...

Θα ήθελα.
Θα 'θελες;

Δεκαοκτώ χρόνια ζωή και περιπέτειες είχαν τα γατάκια μου που τώρα κοιμούνται στον αγαπημένο τους κήπο.
Ο ξανθούλης Μεγαλέξανδρος και ο μαυρούκος Σωκράτης.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home